viernes, 16 de octubre de 2009

TEXTO DA PRESENTACIÓN NA PORTA VERDE

NO LIMIAR DA PORTA VERDE

Chámome Miguel Ángel, e quero comezar esta intervención agradecendo a todos e cada un de vos este espacio, e sobre todo o café UF por acollernos.

Devecía por estar convosco e dese modo poder pagar a débeda contraída coa xenerosidade das vosas voces tan diferentes coma necesarias.

Onte, por non dicir, fai dous meses, fun convidado a atravesar unha verde porta que me lembraba cos seus murmurios que na escuridade desta cidade, aínda hai un recuncho no que as gorxas loitan contra o silencio que ameaza con volvernos a todos mudos e tolos; cegos!, coma vellos naufraxios sen espírito, durmidos no interior dunha balea que non parimos, pero a que alimentamos co noso covarde ollar indiferente.

Gracias de novo a todos, e benvidos a cidade escura.


Vigo 13/06/2009

miércoles, 14 de octubre de 2009

POETASUM


A partir de mañana iré recuperando poco a poco viejas composiciones poéticas de juventud. Espero que las acojáis con benevolencia y si acaso una sonrisa comprensiva. Las escribió el niño que fui yo, hace mucho... mucho ... tiempo. (Son en castellano)


Gracias.

lunes, 12 de octubre de 2009

POEMAS DO DÍA - I-



PEQUENAS COUSAS

Comezarei polas cousas pequenas,
diminutas, case inexistentes...
Pequenas cousas,
coma grans de area
esparexidos a mercé da marea,
coma diminutas folerpas no deserto,
coma gotas de estrelas nun ceo aberto.
Pequenas cousas,
coma o canto dun paxaro invisible
que suca un mar imposible
mentres xira e xira,
xogando co vaivén mentres un mira.
Comezarei polas cousas pequenas,
diminutas, case inexistentes...
Pequenas cousas
que de ledicia me enchen,
aínda que ó chegar a noite,
cando as miñas pálpebras anuncien
o seu peche
e os meus latexos a súa voz renuncien,
sei que as esquecerei para sempre.
Foto de Juan -Ribadeo-

sábado, 10 de octubre de 2009

Mar de Pedra


Hoxe
aquí,
desde os teus ollos
proclamo a liberdade
das formas, das estrofas,
a miña propia liberdade
enchida;
a gloria da acción creadora
sobre as normas erixidas.

Pois non quero someter os versos
a cadeas de inquedanzas
que asoballen a esperanza
da miña xuventude tardía.

Non desexo que o desacougo
infindo dun mar eterno
afogue os soños dunha alma amorriñada.

Proclamo hoxe, aquí,
desde os teus ollos,
¡liberdade!.


(Foto de Juan - Ribadeo -)

jueves, 8 de octubre de 2009

POEMAS EN LOITA -XIX-

SOMBRAS

Sombras que feren
que cravan
seus dedos retortos
na nosa mirada

Sombras que foxen
que mancan
co seu ser morto
á cidade esgotada.

Sombras que tremen
que bailan
enriba dos orfos cidadáns
de alma engaiolada.

E é nestas sombras
onde atopo a ollada
sempre silandeira
na infinda aballoada.

E é nestas sombras
onde me agocho as caladas
baixo este amencer de medos
e tristeza labrada.

Sombras que baten
que brúan que falan

Malditas sombras que doen!
Malditas sombras que mancan!

miércoles, 7 de octubre de 2009

EN HONOR A NUESTRA CLASE POLÍTICA

LA HONRADEZ POLÍTICA

Me estaba acordando de lo inconveniente
del adjetivo

“la honradez política”

como si siendo honrada…
… pudiera seguir siendo política

y no es que quiera ser aquí impertinente
ni desgranar un racimo de versos hirientes
que hagan mi sentir latente
a vuestros ojos aún dormidos
bajo el poder del sustantivo

simplemente
me estaba acordando de lo inconveniente
de este adjetivo…
que se asemeja a un delfín
caído en las redes tejidas
por vagamundos de la palabra
“¡como yo!”

y he aquí que me hallo
a mí mismo perturbado
por el error cometido
en este poema de fluir enraizado

quizás sea porque estoy cansado
ya que no cobro, no como,
“es justo”- pienso

y menudo susto me he llevado,
confundir adjetivos y sustantivos
recesiones y desaceleraciones,
son tantos los términos mencionados
que siempre termino dolorido
por causa de este estomago vacío
de ecos y substancias

“la honradez política”

quizás en mi mirada sifilítica
pueda encontrar las respuestas
a todas esas encuestas

Usted qué opina…?
Usted que cree…?
Deja propina…?
Tiene fe…?

La verdad,
siempre me sucede esto,
cuando, por momentos,
me encuentro hambriento,
y he de decir que no lo lamento
porque es una manera genial
de echar el resto
y despojarme de tanto kilo malvado
y a la par mal llevado

“la honradez política”

en mi estomago vacío
de ecos y substancias- ya lo dije
es sólo un ruido más
que se funde con mis tripas
al fúnebre compás del hastió

hipoteca … bragueta
interés… un francés
banco… y me arranco
a ejercer una digna profesión indigna
para llegar a fin de mes

haré como mi vecino
y buscaré tu placer
desde tu cabeza a tus pies,
volveré todo del revés
con honrado tacto, eso sí,
y político engaño.

¡Mierda!
lo he vuelto a hacer,
pero es que estoy cansado
de tanto susto,
y supongo que finalmente
mi error…
hasta me parece justo,

ya ves

“la honradez política”

que nos vuelve del revés.



POEMAS DO DÍA -III-




PRESENTACIÓN

Eu non son de dereitas
nin de esquerdas,
eu,
son do ceo e da terra,
fillo do mar e do vento;
náufrago dos meus soños,
preso do meu latexo.
Guerreiro ante inxustizas,
monxe no meu templo,
ferreiro na forxa, teus ollos,
pallaso no circo do tempo.
Foto de Juan -Ribadeo-

lunes, 5 de octubre de 2009

NACEMENTO

Hoxe nace aqui, ante os teus ollos este blog e faino cunha vocación europea-galega-universal; comprometida pero sen compromisos; confiada e sen complexos.

Nas súas páxinas iran caendo versos en galego ou en castelán cuxa derradeira finalidade será a de acadar no fin do meu tempo un sorriso ou unha bágoa deses teus ollos, que hoxe tamén nacen aqui...