"Despois dun tempo de silencios voltei trala morte e deille ás de bolboreta á noite que me tiña engaiolados os beizos." (14/1/1976-1/6/2007)
miércoles, 30 de diciembre de 2009
miércoles, 23 de diciembre de 2009
POEMARIOS ANO 2010
jueves, 3 de diciembre de 2009
PANIFICADORA
Pedirlle un fondo perdón
Ao orballo que beixa as túas pedras
Na noite esgallada polas sombras
Interiores que ameazan a miña razón.
Fuxir ao cabalo do vento
Igoal que foxen o resto
Coas vísceras asolagadas dun licor presto
Acadando na morte o meu sustento.
Daquela, teu nome será lembranza
Obelisco o teu cadaleito desfeito,
Recordo baleiro de esperanza
Adival debuxado no meu teito.
miércoles, 2 de diciembre de 2009
AOS PÉS DA PANIFICADORA
AOS PÉS DA PANIFICADORA
Esquece…
Esquece…
voces brúan na noite esgallada
co rechouchío dunha estrela aboiada,
lembrando que non resta barileza
na pedra que esmorece,
no lugar onde a indiferencia
atopa o seu berce.
Esquece…
Esquece…
aos meus ollos eivados
sopran os soños arelados
e eu,
debruzado baixo o teu perfil debuxado
atópome ó resío
apouvigando o laído egrexio
que arrólame nun forte apreixo
transformándome nun verme
Que
Esquece…
Esquece…
ao teu ser adoecido
polo tempo mal levado,
pola carraxe esborrallada
e o azo perdido.
E busco no meu ser un aloumiño
co que espertar a muxica case cega
nesta cidade negra que nega
a túa alma o seu sitio.
Esquece…
Esquece…
o ecoar das voces gurran de min
neste infindo estourar de silenzos falados,
e eu,
baixo o aballoar crecente
belisco a miña conciencia
chea de carriza quente.
Funga o vento!
Brúa o mar embravecido!
nos meus beizos caídos,
e aínda son quen de escoitar
o latexo que abrolla no amencer
cinguido o rechouchío das túas pedras cansas.
Esquece…
Esquece…
E as voces van caendo
como estrelas na noite
no aballoar presente,
e as miñas mans loitan
por manterte con vida
nesta cidade atafegada
por tanta mentira vertida,
e que o cabo
sempre termina esquecendo
a miña verba luída.
Esquece…
Esquece…