AS VOCES DO PAN.PDF

"As voces do pan" é un proxecto criado no seo do colectivo poético "A porta verde do sétimo andar". Baixo a coordinación de Miguel Ángel Alonso Diz xurdiu un proxecto aberto, o obxetivo, dar unha resposta poética a unha emerxencia cívica "Todo vai desaparecendo nun lento proceso que esgalla da propia ialma desta cidade a súa esencia.(...) Que é o que quedará de nós? Quen somos nós? Qué lle deixamos aos nosos fillos?".

Finalmente o proxecto contou coa participación de nove poetas e poetisas. O 28 novembro de 2009, nun acto que tamén se definiu como revindicativo; Miguel Ángel Alonso, Alfonso Láuzara Martínez, Rosanegra, Enrique Leirachá, Cruz Martínez, Celso Alvarez Cáccamo, Alberte Móman, Lois Magariños e Manolo "Pipas"; recitaron os seus poemas ante o público do Café Uf; trece poemas que posteriormente foron editados nun poemario.

XERACIÓN NADA XERACIÓN IDA!

         (unha voz)                                                                  (varias voces)

Xeración marcada                         xeración mantida!
Xeración mercada                         xeración suicida!
Xeración mutilada                         xeración durmida!
Xeración roubada                         xeración rendida!
Xeración afastada                         xeración fuxitiva!
Xeración deostada                        xeración caída!
Xeración enganada                       xeración luída!
Xeración estudada                        xeración destruída!
Xeración castrada                         xeración perdida!
Xeración cegada                           xeración adoecida!
Xeración violada                           xeración estarrecida!


Xeración ancorada neste verso lento...


Xeración de nenos                         xeración a menos!
Xeración de xogos                        xeración sen soños!


A miña xeración...

PECHADOS

Pechados




enclaustrados nas sombras

incrustados nas rochas



baleirados do zume bendito



De este xeito penamos

os nosos delitos…



Vencidos inimigos

caídos, luídos



sostidos polos soños perdidos



cheos de esquecemento

e por suposto esquecidos…



condenados a vagar

cun papel durmido…



De este xeito pagamos

a nosa falta de compromiso.



Castrados, comprados,

ananas sombras

baixo un vento calmo,



orfas cunchas

linguas de trapo,



xeración de covardes

ideais de farrapo,



De este xeito mostramos

o noso rostro máis acedo.



Mentireiros de saldo

mestres da desculpa

e dos amenceres amargos



Magos da nada

e do tempo asasinado



Herdeiros dos degoiros

que outros desexaron



creadores de fume

fornicadores de barro



engaiolados nun circulo

á mercé do amo



De este xeito ficamos

absoluta e definitivamente….



Pechados.

TRAIZÓN E MORTE

TRAIZÓN E MORTE.PDF

O PEREGRINO

     

O PEREGRINO.PDF

Pinchar no texto para descargar o poema

Hoxe estou lonxe do mar
da súa mirada curtida
do seu amable abanicar.

Lonxe tamén da tormenta temida
dos seus negros ollos
espellos da derradeira ferida.

Lonxe tamén dos soños cegos
e das súas fráxiles cores
carrexando esquecidos tempos.

E xa non albisco amores
dende a orela esgotada
que calmen do meu corazón, os ardores.

E xa non sinto a alma cansada
espallándose entre peixes e gaivotas
de elegantes traxes e ollada enloitada.

As embarcacións son illas rotas
no ventre do invisíbel mar,
outra vida, suaves mans rotas.

Hoxe, estou lonxe do mar,
da súa mirada durmida
do seu salino abanicar.

Proximamente : TRAIZÓN E MORTE

Teño no meu interior
un verme que loita
por esgallar do meu leito
a súa esencia.

E loito, loito
polas viuvas virxes
de ollada tristeira

loito para que ese verme
do meu ventre desapareza
e ó cabo non termine
por converterme nunha fría estatua cega.

Loito, loito polos mares
de augas rendidas e negras
que transportan no seu lombo
as palabras que a morte nega.

E rezo, rezo na bocanoite
porque ese verme me esqueza,
rezo polos soños desta terra silandeira.

Teño no meu interior un verme
que ata a lingua senlleira,
con adivais invisibles
que a razón fumega.

E loito, loito
polas fillas durmidas
que viven nas estrelas,

loito dende este cadro
que asemella ser fronteira.


Foto de: Fátima Vale

Querido amigo:
hoxe é un día gris cheo de nubes cansas e tristes, no que os ollos, labrados polas bágoas asemellan silandeiras figuriñas de terra
hoxe os segundos carrexan recordos que van chegando sen permiso até o peito oprimido, e o ecoar das conversas, agora mudas por sempre, vai deixando na orela un arrecendo de esquecemento co que xuro loitar cada día...
hoxe meu querido amigo compartirás mesa na casa dos elixidos, e dende aquí, dende este ceo gris ateigado de nubes orfas envíoche un abrazo.
Seica non é un adeus amigo, senón un deica-logo.

Jose Carlos (5 xuño 2010)