Que quedará de nós?

 

 

 

 

Vimos de rematar esta semana unha actividade sobre Rosalía que titulamos “Ola ríos, ola fontes”.

Realizámola a través do servizo de normalización lingüística do Concello de Vigo, ao que lle estou moi agradecido polo seu compromiso e traballo a prol do galego, e por confiar en nós para achegar a Rosalía @s máis pequen@s. Non temos o nome e o nivel de difusión doutras persoas,  pero si unha fe no que facemos  e unha capacidade de traballo enorme.

Foron máis de 500 rapaces e rapazas os que pasaron polos nosos ollos. E debo dicir que a paisaxe debuxada na zona de Vigo é realmente triste no que ao idioma se refire.

Menos de 15 rapaces eran galego falantes. O resto eran castelán falantes en exclusiva, e debo engadir que deles uns dez, aproximadamente, amosaron algún tipo de rexeite ao escoitarme falar en galego con frases como:

“Yo soy español”; ou “no vas a contarlo en español?”,  “vaya…” – isto en nen@s de 4-5 anos.

Tamén dicir que o galego, nalgúns sitios, está desprazado como segunda lingua estranxeira detrás do inglés.  Rojo – red – vermello?

E non vou culpar aos compañeiros docentes porque o problema xa ven da casa. Os culpables somos todos nós, @s galeg@s.

O traballo de desgaleguización da sociedade feito pola Xunta está a dar os seus froitos. A verdade é que neste senso debo felicitalos porque están acadando o seu obxectivo. 

O exilio do Xabarín na TVG2 é a súa lenta morte a través dun formato gastado e contidos do século pasado foi un acerto neste sentido, xa que moit@s galeg@s comezaran a medrar fai 18 anos tendo unha percepción positiva do noso idioma, por primeira vez en moito tempo debo engadir.

Non comprendo o interese que durme baixo a premisa de ser máis pobres, máis ignorantes, máis grises. Quizais a busca da homoxeneidade,  da docilidade…

A todo isto ligo o tema das minas proxectadas en Galicia, e que xa non son unha metáfora do asasinato dun pobo, dunha terra. Senón, a realización práctica e palpable deste crime.

Imos ferir directamente a terra, destruíla, esgotala, rompela e contaminala. Acabar cos bosques, cos ríos, os animais… Con todo en definitiva.

 

 

Quizais se decataron de que:

 

Os cans falan galego

e os paxaros e os gatos,

as pitas e os porcos

xogan en galego.

 

Incluso as formigas

dan as ordes en galego.

 

Tamén falan as árbores

e a ialma do vento.

 

As flores, as avellas,

as tenras bolboretas

e o rexo firmamento.

 

O tempo no seu vagar

faino en galego.

 

Todo nesta terra

latexa en galego.

 

 

 

Quizais se decataron disto, e é por iso que agora decidiron ir contra a mesma terra. Contra a alma de Galicia.

Porque ninguén pode ser tan estúpido para facer isto dende a ignorancia.

Ninguén pode ser tan cego.

É imposible.


 

 

 

Miguel Ángel Alonso Diz