Adiviño baixo a túa camisa
uns incertos peitos
que asoman á vida,
causa da miña condena
ou da miña redención.
Froita aínda tenra
dunha árbore ergueita,
causa das miñas penas
ou do meu perdón.
E non queda nada de inocencia
na mirada que te atravesa
con desexo descoñecido.
Soamente penso en baleirar
a miña alma en ti,
encher eses peitos de estrelas
que alumeen o fresco luceiro da alba.
Morrer en ti,
na túa aperta efervescente
levar os meus dedos
polo tremor inconsciente
dun amor prohibido,
instintivo.
E non queda nada de inocencia
na mirada que te atravesa
con desexo descoñecido.
Quizais estou tolo
o quizais, son un animal ferido
pola loucura dun amor
que eu cría esquecido.
Poemas Mieróticos
"Despois dun tempo de silencios voltei trala morte e deille ás de bolboreta á noite que me tiña engaiolados os beizos." (14/1/1976-1/6/2007)
sábado, 30 de enero de 2010
Acabas de marchar
e xa te boto de menos.
Aínda o noso leito
conserva as túas formas
e xa te boto de menos.
Aínda o teu calor me alimenta
e xa te boto de menos.
Aínda os meus ollos
conservan o teu reflexo
e xa te boto de menos.
¡Canto te boto de menos!.
E aínda escoito o teu latexar
que se perde no tempo.
Poemas Mieróticos
e xa te boto de menos.
Aínda o noso leito
conserva as túas formas
e xa te boto de menos.
Aínda o teu calor me alimenta
e xa te boto de menos.
Aínda os meus ollos
conservan o teu reflexo
e xa te boto de menos.
¡Canto te boto de menos!.
E aínda escoito o teu latexar
que se perde no tempo.
Poemas Mieróticos
BADALADA DE AMOR
Gustaríame quedar
eternamente pendurado
dos teus beizos.
Coma o badalo
dunha campá,
faría treme-lo teu peito
co meu borboriño.
Faríache axita-la boca
co pracer que provoca
unha procura sen final.
E perseguiría os teus segredos
con renovada ansía,
con verdadeiro anhelo.
E xa nada sería igual
no teu mundo de xeo.
Poemas Mieróticos
eternamente pendurado
dos teus beizos.
Coma o badalo
dunha campá,
faría treme-lo teu peito
co meu borboriño.
Faríache axita-la boca
co pracer que provoca
unha procura sen final.
E perseguiría os teus segredos
con renovada ansía,
con verdadeiro anhelo.
E xa nada sería igual
no teu mundo de xeo.
Poemas Mieróticos
sábado, 23 de enero de 2010
OROGRAFÍA CÓRPOREA
Ahí te teño
diante de min
Espida
E aínda podo observar
os sinais da batalla perdida
na túa orografía.
Ahí te teño
diante de min
Núa
Chea como unha lua
dos meus máis escuros desexos.
E aínda agora,
despois de percorrer toda
a túa orografía
coa miña ollada rendida,
non acerto a comprender
os signos agochados
nos teus recunchos,
fartos da miña esencia baldía.
Ahí te teño
nesta noite de cega loucura,
e aínda sigo sen comprender
as claves que encerran
a túa fermosura.
Poemas Mieróticos
Suscribirse a:
Entradas (Atom)