Agarimas os meus dedos
co teu espido corpo
que todo o abrangue
nesta atardecida de silencios….
no que buguinas celestes
constrúen a madrugada….
Os teus ollos tecen ao meu redor
símbolos que enchen de cor
a mar que calma, agarda…
e un diminuto cangrexo debuxa
no meu sexo unha porta
de rizada ollada
os segundos non camiñan,
arrástranse…
e un peixe durmido
finxe estar morto nunha estrela
que nunca descansa.
Érguense promesas de maternidade
no teu ventre, a miña casa,
e as túas pernas asemellan ser
a mesma area fundida na auga.
Estou rendido, prendido, perdido…
mentres agarimas os meus dedos
co teu espido corpo
que todo o abrangue
nesta atardecida de silencios…
no que buguinas celestes
constrúen a madrugada.
"Despois dun tempo de silencios voltei trala morte e deille ás de bolboreta á noite que me tiña engaiolados os beizos." (14/1/1976-1/6/2007)
jueves, 29 de julio de 2010
REVISTA ATENEA Nº 38 -ESPECIAL POESÍA
SUMARIO ATENEA 38
ESPECIAL POESÍA VERÁN 2010
EDITORIAL
BIBLIOTECA - HEMEROTECA
RADIO FILISPIM
O PARNASO
MIGUEL ÁNGEL ALONSO DIZ
ALFONSO RODRÍGUEZ
JOSE L. DUCID
Mª XOSÉ MOSQUERA BECEIRO
OLAIA PAZOS
MIGUEL ALONSO
LUCIA SOUTO COSTOYA
XOAN CARLOS DOMÍNGUEZ ALBERTE
ARTURO LEZCANO FERNÁNDEZ
ALBERTE MOMÁN
JORGE MIGUEL GAGO CHAO
ELISA ALVES ANEIROS
ALFONSO LÁUZARA MARTÍNEZ
JUANA CORSINA GONZÁLEZ FRAGA
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
María Xosé Villar Corral
DESEÑO, MAQUETACIÓN e ILUSTRACIÓNS
Cocinanegra
jueves, 8 de julio de 2010
lunes, 5 de julio de 2010
CASA MUSEO DIEGO DE GIRÁLDEZ
ODA A DIEGO DE GIRÁLDEZ
Formas… formas xogando na lareira
tentando saír dese papel de estraza
que as eleva máis ala da súa propia realidade.
Formas que transcenden a súa verdadeira
acadando significados ata a chegada da túa verba
agochados nun traxe de surrealidade.
“Un obxecto é un astro no espacio” – dixeches
e eu podo ver como este avanza amodo
polo ar, pola terra,
polo cadro tecido por esa mirada
a túa,
sempre doce e sinxela,
humildade nun pincel no que cabe toda a humanidade.
E síntome pequeno ante esa palabra que nace, berra e medra
contra esa anatomía que ti desvelas
co silencioso camiñar da herba.
E síntome pequeno, xa o dixen,
ante este ourive do mundo suspendido no tempo,
do espazo poético, do trazo ilimitado,
do verso debuxado,
co cabo termina por atraparme…
dentro do seu doce e sinxelo marco.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)