jueves, 29 de julio de 2010

Agarimas os meus dedos



co teu espido corpo


que todo o abrangue


nesta atardecida de silencios….


no que buguinas celestes


constrúen a madrugada….






Os teus ollos tecen ao meu redor


símbolos que enchen de cor


a mar que calma, agarda…


e un diminuto cangrexo debuxa


no meu sexo unha porta


de rizada ollada






os segundos non camiñan,


arrástranse…


e un peixe durmido


finxe estar morto nunha estrela


que nunca descansa.






Érguense promesas de maternidade


no teu ventre, a miña casa,


e as túas pernas asemellan ser


a mesma area fundida na auga.






Estou rendido, prendido, perdido…


mentres agarimas os meus dedos


co teu espido corpo


que todo o abrangue


nesta atardecida de silencios…






no que buguinas celestes


constrúen a madrugada.

REVISTA ATENEA Nº 38 -ESPECIAL POESÍA


SUMARIO ATENEA 38


ESPECIAL POESÍA VERÁN 2010


EDITORIAL

BIBLIOTECA - HEMEROTECA

RADIO FILISPIM

O PARNASO

 
MIGUEL ÁNGEL ALONSO DIZ

ALFONSO RODRÍGUEZ

JOSE L. DUCID

Mª XOSÉ MOSQUERA BECEIRO

OLAIA PAZOS

MIGUEL ALONSO

LUCIA SOUTO COSTOYA

XOAN CARLOS DOMÍNGUEZ ALBERTE

ARTURO LEZCANO FERNÁNDEZ

ALBERTE MOMÁN

JORGE MIGUEL GAGO CHAO

ELISA ALVES ANEIROS

ALFONSO LÁUZARA MARTÍNEZ

JUANA CORSINA GONZÁLEZ FRAGA


 
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA

María Xosé Villar Corral

DESEÑO, MAQUETACIÓN e ILUSTRACIÓNS

Cocinanegra



jueves, 8 de julio de 2010

DIEGO DE GIRÁLDEZ -VIDEO OBRA-

lunes, 5 de julio de 2010

CASA MUSEO DIEGO DE GIRÁLDEZ



ODA A DIEGO DE GIRÁLDEZ



Formas… formas xogando na lareira


tentando saír dese papel de estraza

que as eleva máis ala da súa propia realidade.

Formas que transcenden a súa verdadeira

acadando significados ata a chegada da túa verba

agochados nun traxe de surrealidade.

“Un obxecto é un astro no espacio” – dixeches

e eu podo ver como este avanza amodo

polo ar, pola terra,

polo cadro tecido por esa mirada

a túa,

sempre doce e sinxela,

humildade nun pincel no que cabe toda a humanidade.

E síntome pequeno ante esa palabra que nace, berra e medra

contra esa anatomía que ti desvelas

co silencioso camiñar da herba.

E síntome pequeno, xa o dixen,

ante este ourive do mundo suspendido no tempo,

do espazo poético, do trazo ilimitado,

do verso debuxado,

co cabo termina por atraparme…

dentro do seu doce e sinxelo marco.