ODA A DIEGO DE GIRÁLDEZ
Formas… formas xogando na lareira
tentando saír dese papel de estraza
que as eleva máis ala da súa propia realidade.
Formas que transcenden a súa verdadeira
acadando significados ata a chegada da túa verba
agochados nun traxe de surrealidade.
“Un obxecto é un astro no espacio” – dixeches
e eu podo ver como este avanza amodo
polo ar, pola terra,
polo cadro tecido por esa mirada
a túa,
sempre doce e sinxela,
humildade nun pincel no que cabe toda a humanidade.
E síntome pequeno ante esa palabra que nace, berra e medra
contra esa anatomía que ti desvelas
co silencioso camiñar da herba.
E síntome pequeno, xa o dixen,
ante este ourive do mundo suspendido no tempo,
do espazo poético, do trazo ilimitado,
do verso debuxado,
co cabo termina por atraparme…
dentro do seu doce e sinxelo marco.
No hay comentarios:
Publicar un comentario