Cheguei ao centro da man do meu amigo Marcos, pai de Iago (alumno do centro e tamén amigo). Ei dicir que sorprendeume cunha chea de agasallos que non agardaba. Teño un para ti Luz!!
E podo dicir que os máis fermoso de todos foron dous libriños feitos por Iago :)
A poesía une a persoas que baixo outras circunstancias nunca tocarían as súas almas. É o fermoso... Xa o dicía onte Mestre Antonio e canta razón ten. Esas relacións persoais nacidas ao abeiro das palabras.
Destacar o traballo das docentes e a súa participación activa. Si...Estou sorrindo!
Teño unha débeda con elas, e agardo que o fermoso bolígrafo que teño gardado no peto do meu pantalón sexa fonte da que xorden cento de historias coas que agasallar @s nen@s.
En concreto desexo facer unha para a ratiña Lola mascota da bibliodunas.
Quedo cunha frase de Raquel Arca (amiga dende xa):
"A ti,por ensinarnos a amar a poesía e a disfrutar con ela".
Non sei se es consciente do que representa esa frase para min...
A POESÍA NECESARIA. Sen lugar a dúbida!
Onte, hoxe e por sempre.
"hoxe a escuridade é menos terrible, e os silencios
son feridos por diminutos dedos cheos da esperanza
dun pobo, que se resiste a morrer na indiferenza
desta longa noite de esquecemento".
Miguel Ángel Alonso Diz
SEMPRE VIVOS!
SEMPRE CURIOSOS!
SEMPRE POESÍA!
No hay comentarios:
Publicar un comentario