NO LIMIAR DA PORTA VERDE
Chámome Miguel Ángel, e quero comezar esta intervención agradecendo a todos e cada un de vos este espacio, e sobre todo o café UF por acollernos.
Devecía por estar convosco e dese modo poder pagar a débeda contraída coa xenerosidade das vosas voces tan diferentes coma necesarias.
Onte, por non dicir, fai dous meses, fun convidado a atravesar unha verde porta que me lembraba cos seus murmurios que na escuridade desta cidade, aínda hai un recuncho no que as gorxas loitan contra o silencio que ameaza con volvernos a todos mudos e tolos; cegos!, coma vellos naufraxios sen espírito, durmidos no interior dunha balea que non parimos, pero a que alimentamos co noso covarde ollar indiferente.
Gracias de novo a todos, e benvidos a cidade escura.
Vigo 13/06/2009
É un pracer,ata diría un luxo, poder lerte máis a miudo (inda conservo aquel "libro" fotocopiado ás agochadas da xefa...lémbraste?)
ResponderEliminarDende xa,podes considerarme unha fan do teu blog....
Moita sorte, meu.
Bicos e apertas pra ti e as túas nenas...
É un pracer, ata diría un luxo,poder lerte máis a miúdo (aínda conservo aquel "libro" fotocopiado ás agochadas da xefa...lémbraste?)
ResponderEliminarDende xa,podes considerarme unha fan deste blog e das túas verbas.
Moita sorte, meu.
Bicos e apertas pra ti e as túas nenas...
Claro que me lembro amiga. Eramos novos os dous... tamén me lembro dos poemas que regalaches de Mario Benedetti e que aínda conservo.
ResponderEliminarUnha aperta dende esta forxa do teu humilde servidor.