AOS PÉS DA PANIFICADORA
Esquece…
Esquece…
voces brúan na noite esgallada
co rechouchío dunha estrela aboiada,
lembrando que non resta barileza
na pedra que esmorece,
no lugar onde a indiferencia
atopa o seu berce.
Esquece…
Esquece…
aos meus ollos eivados
sopran os soños arelados
e eu,
debruzado baixo o teu perfil debuxado
atópome ó resío
apouvigando o laído egrexio
que arrólame nun forte apreixo
transformándome nun verme
Que
Esquece…
Esquece…
ao teu ser adoecido
polo tempo mal levado,
pola carraxe esborrallada
e o azo perdido.
E busco no meu ser un aloumiño
co que espertar a muxica case cega
nesta cidade negra que nega
a túa alma o seu sitio.
Esquece…
Esquece…
o ecoar das voces gurran de min
neste infindo estourar de silenzos falados,
e eu,
baixo o aballoar crecente
belisco a miña conciencia
chea de carriza quente.
Funga o vento!
Brúa o mar embravecido!
nos meus beizos caídos,
e aínda son quen de escoitar
o latexo que abrolla no amencer
cinguido o rechouchío das túas pedras cansas.
Esquece…
Esquece…
E as voces van caendo
como estrelas na noite
no aballoar presente,
e as miñas mans loitan
por manterte con vida
nesta cidade atafegada
por tanta mentira vertida,
e que o cabo
sempre termina esquecendo
a miña verba luída.
Esquece…
Esquece…
No hay comentarios:
Publicar un comentario