Podo e quero...
Pedirlle un fondo perdón
Ao orballo que beixa as túas pedras
Na noite esgallada polas sombras
Interiores que ameazan a miña razón.
Fuxir ao cabalo do vento
Igoal que foxen o resto
Coas vísceras asolagadas dun licor presto
Acadando na morte o meu sustento.
Daquela, teu nome será lembranza
Obelisco o teu cadaleito desfeito,
Recordo baleiro de esperanza
Adival debuxado no meu teito.
No hay comentarios:
Publicar un comentario