Teño no meu interior
un verme que loita
por esgallar do meu leito
a súa esencia.

E loito, loito
polas viuvas virxes
de ollada tristeira

loito para que ese verme
do meu ventre desapareza
e ó cabo non termine
por converterme nunha fría estatua cega.

Loito, loito polos mares
de augas rendidas e negras
que transportan no seu lombo
as palabras que a morte nega.

E rezo, rezo na bocanoite
porque ese verme me esqueza,
rezo polos soños desta terra silandeira.

Teño no meu interior un verme
que ata a lingua senlleira,
con adivais invisibles
que a razón fumega.

E loito, loito
polas fillas durmidas
que viven nas estrelas,

loito dende este cadro
que asemella ser fronteira.


Foto de: Fátima Vale