Lingua da terra escrava,

o silencio, xa chega,

as árbores esquecen,

Galiza triste pecha.

Só vexo grises tebras

nas mans, nos pés, nos peitos

agochados nas pedras.

O silencio, xa chega,

e leva ás súas costas

un traidor que renega.

Só vexo negras sombras

nos corpos nus, nas ialmas,

nas durmidas consciencias.

As árbores esquecen,

un feble verso agroma,

un berro na soleira.

Só vexo falsa ollada

nas mans, nos pés, nos peitos

agochados nas pedras.

Galiza triste pecha.

Unha cóbrega aniña

na imaxe onde durmida

rompe come vertebras.

Só vexo merdento ego

nos corpos, nas ialmas,

nas durmidas consciencias.

Galiza triste pecha.

Galiza triste pecha.

Foto:

Carlos Silva

Texto:

Miguel Ángel Alonso Diz